स्वरा घरी येऊन लागलीच रियाज करायला बसली. चुका सुधारून निर्दोष आणि आत्मविश्वासाने गायचं हा तिचा निर्धार होता.

        दुसऱ्या दिवशी सकाळीच ती बाईंकडे पोहोचली.

“तू ? पुन्हा लोचटासारखी आलीस ? मला तोंड दाखवू नको म्हणून सांगितलं होतं ना काल ?”

” बाई, मी चुकले. आज चूक होणार नाही. मी भरपूर सराव करून आले आहे.”

” होय का ? गाऊन दाखव.”

 स्वरा आत्मविश्वासाने, प्रसन्नपणे गायली. बाईंचा चेहरा निर्विकार होता. “ठीक आहे. तुला कालची चूक माफ.”

         स्वरा बाईंकडे गाणं शिकायला येऊ लागली त्याला आता सताठ वर्षे झाली होती. तशी तर अगदी लहानपणापासूनच ती गाणं शिकत होती. ‘गानतपस्विनी’ म्हणून बाईचा मोठा लौकीक होता. महान, प्रतिभावान गायिका म्हणून त्यांची ख्याती सर्वदूर पसरली होती. नुकतीच कॉलेजला जाऊ लागलेली, पंधरा-सोळा वर्षांची, बाईंनी कठोर परिक्षेनंतर ‘शिष्या’  म्हणून स्वीकारलेली स्वरा ग्रॅज्युएट झाली. त्यानंतर आता पोस्ट ग्रॅज्युएशन करत होती. स्वरसाधना अखंडपणे सुरूच ! बाईंच्या स्वर्गीय स्वराने ती भारावून गेली होती. जगप्रसिद्ध असलेल्या या महान गानतपस्विनीसारखंच आपल्यालाही गाता आलं पाहिजे हा ध्यास तिला रात्रंदिवस लागून राहिला होता. बाईंचा तापट, कडक स्वभाव अंगवळणी पडला. टीकेची सवय झाली. गाताना चुका झाल्या तर जोरात केस ओढणे, थोबाडीत मारणे, कान, हात पिरगळणे या शिक्षासुद्धा अंगवळणी पडल्या. ‘चालती हो. पुन्हा तोंड दाखवू नकोस’ हे वाक्य तर अगणित वेळा ऐकलं होतं. बाई अतिशय काटेकोर. कलेच्या, साधनेच्या बाबतीत लहानशी तडजोडही त्यांना मान्य नसे.अचूकतेचा निर्दोषत्वाचा त्यांचा अट्टाहास होता. तो शिष्यांमध्ये रुजवण्याची धडपड होती.

      स्वरा एम.ए. झाली. ती आणि तिची आई बाईंना पेढे द्यायला आल्या.

” छान.” बाई हसून म्हणाल्या.

“बाई, स्वराला गाणं जमतं ना आता ?”

 “बऱ्यापैकी.” बाई निर्विकारपणे म्हणाल्या. स्वराला हे उत्तर अपेक्षित होते. त्यामुळे तिला काहीच वाटले नाही. तिच्या आईचा मात्र हीरमोड झाला. स्वराची साधना,तयारी आणि कमालीची प्रगती जवळून बघत असल्याने ‘स्वरा उत्तम गाते, तिची तयारी छान आहे’ हे उत्तर त्यांना अपेक्षित होते. त्यांच्या उतरलेल्या चेहऱ्याकडे दुर्लक्ष करून बाई म्हणाल्या,”मी पुढच्या महिन्यात तिचा जाहीर कार्यक्रम ठरवते आहे. तीन तासांचा. गाण्यातले जाणकार, दर्दी, काही निमंत्रित आणि इतर सर्वसामान्य रसिक. तिकीट लावून कार्यक्रम ठेवणार आहे. मी ठेवलेल्या कार्यक्रमांना नेहमीच १००%  प्रतिसाद असतो रसिकांचा.

‘ बापरे ! तीन तासांचा जाहिर कार्यक्रम ?  एकट्या स्वराचा ?’  तिच्या आईची छातीच दडपली. तिने तिथेच डोळे मिटून मनोमन कुलस्वामिनीची प्रार्थना केली. “हा कार्यक्रम नीट पार पडू दे गं आई. लेकीला घेऊन दर्शनाला येईन. खणानारळाने ओटी भरेन तुझी. एखाद्या गरजू बाईला यथाशक्ती दान देईन.”

        खचाखच भरलेला भव्य हॉल. पीनड्राॅप सायलेन्स ! बाईंना पायाला हात लावून नमस्कार करून स्वरा प्रसन्नपणे स्टेजवर येऊन बसली आणि तिने आत्मविश्वासाने गाणं सुरू केलं.

अहाहा ! काय ते दिव्य स्वर्गीय स्वर……. काय ती तयारी…….